مشاوره خانواده

ده نشانه اینکه ما به خود احترام نمی گذاریم :

1- به چیزهایی بله می گوییم که برای ما مهم نیست یا وقت انجامش را نداریم.
2- تنها برای اینکه کسی را دلخور نکنیم، با او موافقت می کنیم.
3- به نیاز دیگران بیش از نیاز خود بها می دهید.
4- نسبت به انجام کاری که صحیح بوده احساس گناه می کنیم زیرا دیگران نظر مخالف دارند.
5- با نشان ندادن نقاط قوت و نقش مثبت خود، از خود دفاع نمی کنیم.
6- دایما احساس خود را مخفی نگه می داریم.
7- آشکارا به دنبال جلب توجه دیگران هستیم.
8- دایما سعی در خوشحال کردن دیگران داریم.
9- خود را در احاطه همراهان بد قرار می دهیم.
10- خود را برای تحت تاثیر قرار دادن دیگران، بزک می کنیم.

فرزند پروری آگاهانه

محبت، خنده، محدودیت ها و همبستگی را هستۀ مرکزی فرزند پروری در نظر می گیریم. در زندگی پرمشغلۀ ما بسیاری از چیزها، از جمله اطلاعات ناهمگون در مورد فرزند پروری، این هستۀ اصلی را مبهم و نامشخص می کنند. برای آغاز حرکتی مطمئن و کارکردن مؤثر با نوجوانان لازم است از هوش هیجانی کمک بگیریم. ما باید بین کشش هیجانات خود و منطق موقعیت هایی که با آنها مواجه می شویم، تعادل برقرار نماییم. باید بیاموزیم که احساسات خود، شرایط در حال ظهور و روابط پیرامونمان را به درستی تشخیص و اعمالمان را متناسب با این عوامل شکل دهیم.

زمینه های خاصی که معرف فرزند پروری هوشمندانه از لحاظ هیجانی هستند، عبارتند از:

آگاهی از احساسات خود و دیگران؛
نشان دادن همدلی و تلاش برای درک دیدگاه های دیگران؛
حفظ خونسردی و پیروی از قانون طلایی؛
مثبت بودن، هدفمند بودن و داشتن برنامه ریزی؛
استفاده از بهترین مهارت های اجتماعی (ESP) به منظور کنترل و هدایت روابط.

{ بهترین مهارت های اجتماعی (ESP):

الف) ارزیابی Evaluatiing (E) و سبک و سنگین کردن شرایط، احساسات و دیدگاه های کسانی که با آنها سر و کار داریم و بازداری تمایل خود به نشان دادن واکنش بسیار سریع، افراطی و نامهربانانه.

ب) انتخاب Selecting اهداف (S) و برنامه ریزی مثبت و سازنده برای عمل.

ج) اقدام به کار Proceeding (P) با استفاده از مهارت های اجتماعی صحیح.{

آماده سازی نوجوان برای آینده

تا به حال دربارۀ والدین صحبت کرده ایم اما باید در نوجوانانمان نیز تأمل کنیم. چگونه توجه خود را به نیازهای واقعی آنها معطوف کنیم و مطمئن باشیم که فرهنگ عوام بر فرزند پروری ما تأثیر نخواهد گذاشت؟ اگر هدف ما فرزند پروری آگاهانه است نه اتفاقی و بر حسب تصادف، باید نقشه جادۀ رشد نوجوان را تهیه کنیم و مطمئن شویم که به جای توجه به تابلوهای اعلانات، مسیرهای انحرافی کم اهمیت و زیباسازی های ظاهری کنار جاده، به مسیرها و مقصدهای اصلی توجه کرده ایم.

والدین نوجوانان باید قطب نماهای خود را برای تقویت داشته های نوجوانان در حوزه های زیر تنظیم کنند.

قدردانی: احساس دوست داشته شدن، ارزشمند بودن، مورد توجه واقع شدن و اهمیت داشتن.

احساس تعلق: شرکت در گروه های اجتماعی هدف دار، همانند سازی با ارزش ها و اهداف مهم و رشد از طریق برقراری تماس ها و روابط گوناگون.

شایستگی و اعتماد به نفس: که از مهارت های هوش هیجانی و اجتماعی مورد نیاز برای موفق شدن در دنیای پیچیدۀ اجتماعی نشأت می گیرد. نوجوان بدین وسیله می تواند در مقابل امیال زیانبار مقاومت کند؛ به فشارها و فرصت های اجتماعی، آگاهانه واکنش نشان دهد؛ در خانواده، محیط کار و جامعه روابط مثبت برقرار و آنها را حفظ کند؛ نقش های ضروری یک شهروند را ایفا و کمک ها و خدمات باارزشی بکند.

همکاری و مشارکت: این احساس به این معناست که فرد اهمیت دارد و بیرون از او دنیای بزرگتری از روابط، آرمان ها و اهداف (که او حقیقتا با آنها پیوند یافته است)، وجود دارد.

امیدواریم شما نیز با ابزارهای جدید (محبت، نشاط، تعیین حد و مرز و همبستگی) به عرصۀ فرزند پروری نوجوانان گام نهید.

اگر نمی توانید با کودکتان به راحتی ارتباط برقرار کنید!
اگر او با شما سخن نمی گوید!
اگر از دست لجبازیهایش به سطوح آمده اید!
این چند نکته را مدنظر قرار دهید:
1ـ علاقه مندانه موضوع و مشکلاتش را دنبال کنید.
2ـ اگر شما مشکلات کودکتان را کوچک و بی ارزش بشمارید قطعاً از گفتن مشکلاتش امتناع می کند یا به بد خلقی و لجبازی مبادرت می ورزد.
3ـ در برخورد و ارتباط گفتاری با او سعی کنید مشتاقانه به او نگاه کنید و هر چند لحظه از کلمات ( حق با توست ـ راست می گویی ) استفاده کنید.
4ـ از او بخواهید که عقاید خود را راجع به مشکل پیش آمده بیان کند و آن را از ابعاد مختلف برایتان توضیح دهد.
5ـ صبور باشید و بدانیدکه او یک کودک است و نمی تواند مثل شما سریع ازکلمات لازم استفاده کند.
6ـ کودکان با رفتارهایشان پیامهایی به ما می دهند مثل درهم کردن انگشتان هنگام صحبت کردن ، ناخن جویدن موقع نگرانی ، اخم کردن ، مشت کردن انگشتان هنگام عصبانیت ، یا ژستهای کودکانه. آنان هرچند با ما به روشنی سخن نمی گویند ولی با حرکات خود به صورت غیرکلامی با ما حرف می زنند.

7ـ از سوالهای بسته و امری بپرهیزید.
8ـ او را با تمام وجود درک کنید.
9ـ از چیزهایی که کودک شاکی است و احساس نارضایتی می کند و بالعکس چیزهایی که کودک را شاد می سازد و احساس خرسندی را در وی به وجود می آورد جدی بگیرید.
10ـ گفتگو را در زمان مناسب انجام دهید.
11ـ به سادگی و با زبان خودش سخن بگویید و از کلمات سخت و غیرقابل فهم کودک امتناع کنید.
حرف آخر
ما به والدین این هشدار را می دهیم که فقط تنبیه جسمانی آزار محسوب نمی شود بلکه ارتباط نادرست در گفتگوهایمان با کودک و نادیده گرفتن غیرعمدی وجود وی ، بزرگترین آزار و بدترین پیامدهای روحی را برای او به ارمغان می آرود و این باعث می شود که نسلی مضطرب ، بدون اعتماد به نفس ، بااحساس حقارت در برخوردهای اجتماعی و بین فردی بپرورانیم و از همه مهمتر بتدریح چرخه ناقصی ایجاد می شود که نسل در نسل ، روان کودکان و والدین آینده را تهدید می کند.